Een goede coach zit onder de huid van zijn atleten. Hij probeert te voelen wat zij voelen, hij leeft met hen mee, dag na dag. Hij wint mee, hij verliest mee. Een goede coach leeft mee met emoties van zijn atleten, wel altijd in het besef dat je niet steeds op de toppen van de golven kunt surfen. Goede dagen worden gevolgd door kwade dagen, kwade dagen door goede dagen. Het gaat op en neer. Net zoals het leven zelf. Moeilijk wordt het wanneer sommigen het goed doen, en anderen dan weer minder presteren. Je springt dan van top naar dal, van dal naar top. Je hebt dan geen tijd voor jezelf, voor je eigen emoties, voor je eigen kleine en grote zorgen. Je wereld verengt tot de wereld van je atleten, een micro-universum in de echte wereld. Een goede coach begrijpt dat. Zijn of haar partner ook.
Soms heb je zo van die dagen dat je niet ontevreden bent over je atleten. Meer nog, soms ben je zelfs meer dan tevreden over de atleten die je, als schakel in een groter geheel, naar best vermogen begeleidt. Je hebt met hen de juiste golf te pakken, en probeert die zo lang mogelijk vast te houden. Thomas De Gendt voerde in de Ronde van Catalonië misschien een van zijn sterkste nummers ooit op, Tim Wellens knokte tot de laatste dag van Parijs-Nice voor de leiderstrui nadat hij al de eindoverwinning in de Ruta del Sol had behaald, en Jens Debusschere scoorde met een vijfde plaats prima in Gent-Wevelgem, zijn eerste doel van het jaar. Meesterknecht Marcel Sieberg bewijst keer op keer weer zijn goudwaarde in de ploeg. Hij zette kopmannen af aan de voet van de beslissende klim, of net daar waar ze moeten zijn met het zicht op de finish. Andre Greipel tenslotte verkeerde in de vorm van zijn leven, toen hij ongetwijfeld met zicht op het podium , in San Remo ten val kwam in de laatste bochten van de afdaling van de Poggio.
Ik keek dan ook een beetje vreemd op, toen een insider uit het wielermilieu, ook betrokken bij het team van mijn renners, me vertelde dat er ‘heel wat waren die vonden dat mijn trainingsschema’s op niets trokken’. En het feit dat mijn renners goed presteerden, had – volgens hen - vooral te maken met het feit dat ik er de besten uitkoos. Vreemd, ik dacht dat mijn renners voor mij hadden gekozen, maar dat terzijde. Heel even dacht ik eraan te vragen wie dat allemaal vertelde. Ik bedacht me, en ik vroeg wat mijn renners van mij als coach dachten. ‘Zij laten geen verkeerd woord over u zeggen’, kreeg ik als antwoord. Mooi. Dat was het dan. Einde verhaal.
Ik dacht aan de woorden van Eddie Robinson, een legendarische coach in American Football: ‘Coaching is fighting for the hearts and souls of men, and getting them to believe in you.’ En toen, toen surfte ik verder. Op de top van de golf.
Nieuws overzicht
